Vriendin A. vertelt dat ze vroeger vaak last had van eindeloos piekeren over de zinloosheid van het leven. Want ja, je wordt geboren, je leeft, je gaat dood en dat was het dan. En zoals zo velen, zat ze daar dus mee. Totdat notabene een manueel therapeut haar het volgende zei: 'Je moet het leven zien als een stromende rivier. En in plaats van langs de kant te gaan staan kijken, kun je er maar beter inspringen en je erdoor mee laten voeren.'
Mooi.
Volgens vriendin A. was dat een keerpunt geweest en kon ze sindsdien beter met het leven omgaan.
Herkenbaar, want ook ik worstelde een tijd lang met deze zinloosheidskwestie. En ook ik ontmoette iemand die me een zinnetje toewierp dat functioneerde als een soort van reddingsboei. Hij zei: 'Stel je je meest ideale reis voor. Stel je na afloop twee vragen: 1) was het zinvol? 2) had je het willen missen?'
Later, in bed, kreeg ik de volgende grappige gedachte: het leven is inderdaad zinloos. Maar het zijn juist de zinnetjes die ons erdoor slepen.
